Mikke Tadeusz (1896–1939), podpułkownik kawalerii. Ur. 21 VI w Warszawie, był synem Karola i Kazimiery z Krauzów. Szkołę średnią ukończył w Warszawie w r. 1915. Powołany podczas pierwszej wojny światowej w r. 1915 do służby w wojsku rosyjskim, ukończył w r. 1916 szkołę kawalerii w Twerze i w stopniu podporucznika (korneta) dostał t. r. przydział jako dowódca plutonu do Dywizjonu Ułanów Polskich formacji ochotniczej zorganizowanej na przełomie r. 1914/15 w Puławach koło Warszawy (Legion Puławski). Dywizjon po bitwie z Niemcami na froncie północnym został przetransportowany w końcu 1916 r. do Czugujewa na Ukrainę i dopiero w kwietniu 1917 został zreorganizowany w Pułk Ułanów Polskich, w którym M. był nadal dowódcą plutonu. Wraz z Pułkiem Ułanów Polskich brał udział 24 VII 1917 w bitwie pod Krechowcami (pod Stanisławowem), został kontuzjowany i wzięty do niewoli niemieckiej. Odznaczono go wówczas rosyjskim Orderem Św. Jerzego IV kl. Z niewoli udało mu się wydostać i powrócić do swego pułku wchodzącego od października t. r. w skład I Korpusu Polskiego na Wschodzie (J. Dowbora-Muśnickiego). W pułku tym M. służył aż do demobilizacji I Korpusu Polskiego w maju 1918. Należał do zakonspirowanej kadry tego pułku (nazwanego z czasem I Pułkiem Ułanów Krechowieckich) na terenach polskich okupowanych przez Niemców. Dn. 10 XI 1918 M. powrócił w jego szeregi, początkowo jako dowódca plutonu, następnie szwadronu. Walczył pod Przemyślem i Gródkiem Jagiellońskim, awansując do stopnia rotmistrza.
W r. 1919 M. ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Warszawie, a po krótkim pobycie na froncie odkomenderowany został w październiku t. r. do Szkoły Kawalerii w Saumur (Francja). Po jej ukończeniu wrócił we wrześniu 1920 do macierzystego pułku, w którym objął dowództwo szwadronu karabinów maszynowych; funkcję tę pełnił do marca 1921, kiedy został odkomenderowany do Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu w charakterze instruktora konnej jazdy, skąd we wrześniu 1923 wrócił do pułku na stanowisko dowódcy szwadronu. W l. 1925–35 ukończył wiele kursów specjalistycznych, m. in. w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, w Batalionie Szkolnym Saperów w Modlinie. W r. 1929 awansował do stopnia majora, następnie został kwatermistrzem w 3 Pułku Szwoleżerów Mazowieckich, a w październiku 1930 kwatermistrzem I Pułku Ułanów Krechowieckich. W r. 1932 został przeniesiony na dowództwo szwadronu pionierów Białostockiej Brygady Kawalerii. W r. 1933 objął zastępstwo dowódcy 15 Pułku Ułanów Poznańskich, a w r. 1934 awansował do stopnia podpułkownika.
Dowództwo 15 Pułku Ułanów Poznańskich objął M. w r. 1938. Z pułkiem tym w składzie Wielkopolskiej Brygady Kawalerii gen. R. Abrahama (Armia «Poznań») wyruszył w r. 1939 na front. Dn. 4 IX pułk odszedł wraz z brygadą nad rzekę Bzurę. Dn. 7 IX M. otrzymał zadanie zniszczenia przepraw przez Bzurę i dozorowania północnego brzegu rzeki. Zadanie to spełnił i dołączył z pułkiem do brygady, która znajdowała się w rejonie na południe od Kutna. Zgodnie z rozkazem dowódcy armii «Poznań» na dzień 9 IX 15 p. ułanów (bez dwóch szwadronów) wykonał zadanie zdobycia m. Bielawy. Gen. Abraham, wykorzystując dotychczasowe powodzenie, przystąpił do natarcia na m. Głowno. 15 p. ułanów, który miał nacierać na północno-zachodnią część Głowna, zajął o świcie 12 IX m. Ziewanice, jako podstawę wyjściową do natarcia, lecz został przez Niemców zaskoczony, a M., który wybiegł do przodu, zginął trafiony w czoło w czasie wydawania rozkazów do natarcia. Pochowany został na cmentarzu w m. Bielawy. Wyróżniał się osobistą odwagą i zdolnościami organizacyjnymi. Rodziny nie założył. Odznaczony był Krzyżem Walecznych trzykrotnie, Krzyżem Niepodległości, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz medalami pamiątkowymi. Po wojnie, w latach sześćdziesiątych, został pośmiertnie odznaczony przez Min. Obrony Narodowej PRL srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari V kl.
Fot. w Muz. Wojska Polskiego w W., w zbiorach Koła Krechowiaków w Londynie i w zbiorach prywatnych kolegów; – Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; Litewski J., Dziewanowski W., Dzieje 1 Pułku Ułanów Krechowieckich, W. 1932 (fot.); Mitkiewicz L., Kawaleria samodzielna Rzeczypospolitej Polskiej w wojnie 1939 r., Toronto 1964; Zawilski A., Bitwy polskiego września, W. 1972 I; – Abraham R., Wspomnienia wojenne znad Warty i Bzury, W. 1969; PSZ, I cz. 3; – Centr. Arch. Wojsk.: Akta personalne M-7531; – Informacja Wincentego Chrząszczewskiego.
Mieczysław Cieplewicz